"Ez dixwazim tiştek bi domdarî biguhezim!"

Lea wekî dayikek yekane û Svenja jî wekî dayikek girîng a pergalê ragihand. Lukas ya 13-salî ji perspektîfê wekî kur û xwendekar axaftin (Lûqa). Herî dawî, Sara, mamosteyek 30-salî, axaftinek kir. (Sarah).

Janro Jan-Marco, bavê kurê 2-salî ye, dibêje ku çi ji wî dixwest ku ji girtîbûnê çêtir çêbike.

Bi kurê re lîstin û afirîner bin

Bi 2 dahat û apartmanek berbiçav, Jan-Marco û hevjîna wî ji tirsên hebûna xwe ji hev dûr ketin. Wekî perwerdekarek di komek zindî ya krîzê de ji bo ciwanan, xebata wî di heman demê de pergala girîng bû - wî rewş fêr dibû.

"Ji ber ku ez bi giranî di şevê de şevê dixebitim û hevalê min jî di nav rojê de ne, me derfet kir ku em dema xwe bi zarokê xwe re parve bikin." Di roja rojê de, ew bi kurê xwe re du kes bûn û bi hev re ew bûn afirîner: "Me xebatek mermer ava kir!"

Wan jî fêm kir ku dildarî ji bo kurê xwe nikare rewşek domdar be.

Tevî rêzikan, wan bi hevalek malbata xwe re têkilî danî. Pêwîst e ku zarok têkiliya fîzîkî, girêdana hestyarî ya bi hevalên xwe re bike.

Ango nekaribû li derve bimîne.

"Hişmendiyek taybetî bicîh kiriye"

Lê ji nişkê ve têkiliya hevalê wî pir cûda bû. "Di despêka qedexeyên peywendîdar û qedexeyên jiyana gelemperî de, me zû zû celebek hişmendiya taybetî ji bo hevdu pêşve xist."

Dibe ku meriv carinan jê fam nabe, lê bi taybetî hêsantir bû ku Jan-Marco yê 30-salî ji bavê xwe yê herî baldar di qefilandinê de bû. "Dibe ku vê yekê di heman demê de me daye me ku di dirêjkirina karan de lênihêrîna bêtir û wekheviyê di dabeşkirina karan de çêbikin û lênihêrîna zarokê me."

"Berî ku ez xwe azad bikim"

Dibe ku ew şûnda hêdî û zexta kêmtir a rojane bû ku xwe-bav-wêneyê Jan-Marco guherand. Ew dipejirîne ku ew berê ji karên kevneşopî pir caran di binê "astên civakî" yên wekî hilberîn, profîl û pêşbaziyê de reviya.

"Ji bo ku motîfên xweparastinê ji bo min xwe azad bike."

"Ez dixwazim berdewam bikim ku wê biguherînim. Her çend zû zû çêbûbe ku her tiştê dora we dîsa dest pê dike ku hûn zû bilezînin. "

Malbat û heval wekî piştgirî winda ne

Pdî bileziya giran a jiyana rojane dîsa dest pê dike û hîn jî zahmet e ku meriv piçûkên "di nav malbatê an di nav hevalan de wekî berê" bide dayîn.

Ji ber vê yekê di têkiliyê de dem tune.

“Wexta ku me karibûya hevûdu ava bikin û, ya pêşîn jî, bi hev re nîşan dan. Ez ne hest dikim ku di tu deverekî de ji bo wê di cîhê taybetî an gelemperî de qada têra xwe hebû. "

"Ez naxwazim ku ez xwe bi malbata xwe vekêşim."

Jan-Marco jiyan li Elmanyayê bi taybetî malbat-heval nagire. "Ez bi taybetî zehmet dibînim ku di jiyana civakî ya gel de bi malbata xwe re rolek bibînim."

Ew li deverên ku zarok lê xweş tê dîtin gelek kêm dibînin. Ew di jiyana rojane ya gelek mirovên bê zarok de xuya nakin. "Di dema qedexeyên ku ji hêla Covid-19 ve hatine ferz kirin de, me hest kir ku em bi tena serê xwe bûn - ligel hemû keys û derfetên xwe."

Like mîna gelek kesan, ew naxwaze balê bikişîne ser xwe û rewşa xwe. Ew li ser kesên ku kêm xwedan mafên wusa difikirin: "Ez tenê dikarim dest bi xewnê bikim ku zexta ku divê di malbatên ku di nav malbatên ku çêbibin an de hîn jî hewceyî hebûn e, çêbikin."

Li ser hate weşandin 24.07.2020